Wysoka łączliwość. Szkice o poezji współczesnej

Wysoka łączliwość. Szkice o poezji współczesnej to długo wyczekiwana, debiutancka książka krytycznoliteracka Pawła Kaczmarskiego, która stanowi wybór z tekstów opublikowanych w latach 2010-2018. W znakomitej większości są to teksty z zakresu krytyki polskiej poezji. Dołączyłem do nich też mały wybór tekstów metakrytycznych (a może lepiej: polemicznych i okołokrytycznych), dotyczących kondycji i funkcji krytyki literackiej dziś. Jest więc poniższa książka opowieścią o tym, co działo się w polskiej poezji w powiedzmy w przybliżeniu drugiej dekadzie XXI wieku zapowiada autor. Dopowiedzmy: w znacznej mierze jest to opowieść o tym, co działo się w polskiej poezji pod względem jej tzw. zaangażowania. W Wysokiej łączliwości znajdują się teksty pozbawione wyraźnie akademickiego charakteru. Dzięki temu szkice o twórczości m.in. Konrada Góry, Kiry Pietrek, Tomasza Bąka, Julii Szychowiak, Szczepana Kopyta, Tomasza Pułki, mają szansę dotrzeć do znacznie szerszego niż tylko hermetyczne środowisko specjalistów kręgu odbiorców. W publikacji pomieszczone są zarówno teksty krótsze, bardziej dostępne dla czytelników niemających na co dzień kontaktu z poezją współczesną, jak i pogłębione, dłuższe szkice, co do których już dziś można powiedzieć, że wywarły duży wpływ na recepcję uznanych, nagradzanych autorów. Wysoka łączliwość zawiera omówienie poezji ponad 20 autorów i autorek, a także uzupełniające te omówienia teksty programowe i polemiczne.Pisze Paweł Kaczmarski: Za hasłami wiersze są dobre, bo są zaangażowane poezja jest dobra, gdy jest polityczna kryje się bardzo proste pragnienie, które powinno być rozpoznane jako bliskie i żywe przez każdego czytelnika poezji (nawet, jeśli z samymi hasłami ma się nie zgodzić) pragnienie tego, by życie codzienne, dziś rozczłonkowane, rozdarte i wybrakowane, stało się całością. Dobry wiersz nie znosi opcjonalnych wyborów, pakietów premium, poziomów członkostwa- dobry wiersz, nawet najkrótszy, najcichszy, najbardziej wycofany, chce być jakiegoś rodzaju totalnością. Niejednokrotnie wbrew deklaracjom swojego autora. Bodaj od czasów płomiennych tekstów Igora Stokfiszewskiego sprzed niemal dekady współczesna polska krytyka literacka nie była tak oddana sprawie tzw. zaangażowania.