Tak jak księżyc. Poetycki żywot Jerzego Harasymowicza

Tak jak księżyc. Poetycki żywot Jerzego Harasymowicza”- to biografia narracyjna jednego z najważniejszych (dziś właściwie zapomnianych) liryków wielkiej formacji polskiej poezji, który wszedł na scenę naszej kultury w przełomowym roku 1956. Alan Weiss pieczołowicie, rzetelnie i z dbałością o literackie walory swojej debiutanckiej książki snuje opowieść o pisarzu pogranicza, odkrywającym i jednocześnie konstruującym swoją wielokulturową tożsamość, nie tylko na marginaliach głównego nurtu życia społecznego swojej epoki, lecz także – pod prąd popularnych tendencji politycznych i artystycznych.Biografia jest bogato udokumentowana materiałami z licznych archiwów instytucjonalnych.

Nie mniej istotne okazały się rozmowy przeprowadzone z kilkudziesięcioma osobami związanymi z Jerzym Harasymowiczem. Wszystko to tworzy portret wielokrotny poety zapomnianego, a w najlepszym razie obecnego tylko w kręgach miłośników poezji pejzażowej. W „-Tak jak księżyc”- weryfikowane są sądy krytyczne, które przylgnęły do twórczości Harasymowicza. Konfrontowane są one z odnalezionymi materiałami i pokazywane na tle historyczno-społecznym drugiej połowy XX wieku.Książka Alana Weissa z uwagą, wnikliwością oraz wigorem przybliża postać i twórczość tego zapomnianego klasyka.

"Godna uznania jest skrupulatność autora w ustalaniu faktów i gromadzeniu materiałów […-]. Wbrew temu, co mógłby sugerować tytuł książki, nie ma ona charakteru hagiograficznego, mimo iż autor nie ukrywa sympatii do swojego bohatera. Czyta się ją z wielkim zainteresowaniem, bo Weiss pisze ze swadą literacką i nie zamula narracji zbyt pogłębionymi analizami tekstów.–- prof. dr hab. Janusz DeglerWeiss nie stara się oceniać ani życiowych wyborów Harasymowicza, ani tez nie szuka jednoznacznego werdyktu estetycznej ewolucji jego pisarstwa –- raczej skrupulatnie gromadzi dane i przenikliwie analizuje konsekwencje dla egzystencjalnych i twórczych wyborów. Widzimy więc przejmujący obraz dziecka wchodzącego w życie w epoce grozy drugiej wojny światowej, przygnębiającą młodość poety osamotnionego, niezdolnego do stadnych form życia epoki totalitarnej- człowieka znajdującego swoje miejsce w obszernej poezji, po kompromitacji socrealizmu stającej się na krótki czas przestrzenią względnej swobody dla jednostkowej, apolitycznej egzystencji nastawionej na ekspresje intymnego doznawania zarówno wewnętrznych, jak i naturalnych pejzaży". dr hab. Jarosław Fazan