Pod wezwaniem

Nowa książka Urszuli Honek różni się od poprzedniej, ale nie nastrojem. Różni się wzmożoną lakonicznością, brak tu już małych poematów prozą, sporo za to fragmentów kilkuwersowych, pisanych „-ze ściśniętym gardłem”-. Dla Honek coś takiego jak „-wesoły wiersz”- w ogóle nie ma racji bytu, życie jest pasmem nieszczęść, takim samym nieszczęściem są narodziny, jak i śmierć, a także miłość, te zaś trzy „-momenty”- poetkę przede wszystkim interesują. „-Pod wezwaniem”- to książka arcysugestywna, napisana z wielką znajomością fachu, trudno ją wszakże nazwać „-ładną”-, nie jest to literacki gadżet, raczej twardy orzech do zgryzienia. Czytelnik wychodzi z tej lektury unurzany w gnojówce, błocie i pomyjach, ale też swoiście zadowolony i przekonany, że taka anty-katharsis była mu potrzebna. Adam Wiedemann