Pańska szlachecka faszystowska

Książka omawia wielokierunkową propagandę sowiecką, która kształtowała obraz Polski i Polaków oraz relacje polsko-rosyjskie na przestrzeni blisko trzydziestu lat (1917–1945). Pokazuje, że niezależnie od nasilenia działań propagandowych przekaz ten był niezmiennie negatywny. W zależności od bieżących celów zmieniał się jedynie rozkład akcentów: początkowo podważano prawa Polski do panowania nad ziemiami na wschodzie, wzmacniano poczucie narodowej odrębności Białorusinów i Ukraińców, zarzucano Polakom prześladowanie mniejszości narodowych. Po roku 1926 pojawiły się wobec Polski oskarżenia o dążenie do wojny z ZSRS, w latach 30. zaś – o jej faszyzację. Po agresji we wrześniu 1939 r. propaganda miała z kolei legitymizować zagarnięcie polskich ziem – podkreślano aprobatę Białorusinów i Ukraińców dla sowieckiego panowania, przypominano o nędzy pod polskimi rządami, deprecjonowano dorobek państwa polskiego.

Wychodząc od opisu organizacji aparatu propagandy, autor omawia metody jego działania, koncentrując się na kulturze i historiografii. Monografia została oparta na szerokiej podstawie źródłowej: zbiorach dokumentów, artykułach prasowych, licznych utworach literackich, plakatach, sowieckich filmach propagandowych i tekstach historiograficznych.