Między uczeniem się a nauczaniem

Książka jest uporządkowanym strukturalnie i treściowo opracowaniem przeprowadzonych przez Autorkę badań nad myśleniem andragogów o swojej praktyce i jej odbiorcach. Już samym tytułem jasno potwierdza swoje wpisanie w nurt teorii, w których uwypukla się napięcia występujące między nauczaniem i uczeniem się, jakie w tradycyjnych ujęciach są traktowane jako dwie nieskonfliktowane strony tego samego procesu. Założenia odnoszące się do wiedzy, o jaką należy zabiegać w edukacji dorosłych, nie jest potraktowane powierzchownie i wąsko, jako problem czysto dydaktyczny, ale przeciwnie - jest wyprowadzane z pytań ontologicznych o naturę wiedzy i możliwość jej powstawania w umyśle. Odejście od neopozytywistycznych założeń metodologicznych i zwrot ku hermeneutycznemu otwarciu na poliinterpretacyjność znaczeń pozwoliło uzyskać przestrzenny obraz andragoga, realnie wyrażającego się w edukacyjnej codzienności. Całość książki osadzona jest świadomie i konsekwentnie w paradygmacie konstruktywistyczno-interpretatywnym, a jej celem jest próba rekonstrukcji profesjonalnej tożsamości andragogów.

(…-) Książka jest dojrzała, całkowicie pozbawiona zarówno naiwnej transmisyjnej deklaratywności, jak i równie naiwnej adaptacyjnej humanizującej poetyki pedagogicznej - symptomów wciąż częstych, niestety, w niektórych pracach andragogicznych. Autorka umiejętnie wykorzystuje najnowsze rozwiązania epistemologiczne i metodologiczne. Jest otwarta na przestrzeń ciągłych pytań i nierozstrzygalnych dylematów, oscylacji pojęciowych i niepewnych, tymczasowych rozstrzygnięć. Proponuje oryginalne ujęcie interpretacyjne, przez co maluje fascynujący, dynamiczny obraz tożsamości andragogów praktyków.”-

(z recenzji Doroty Klus-Stańskiej)