Kolekcja wiosenna

Pisałem te wypracowania w ciągu kilkunastu lat, na rzecz doraźnych potrzeb, ale z myślą, że kiedyś dadzą się wpakować do jednej książki, a książka pozwoli mi do pewnego stopnia zaspokoić ciekawość na temat tego, co o niektórych wierszach myślę, i dlaczego. Bo człowiek od swojego pisania chyba jednak czegoś się dowiaduje (od pisania, i od tego, co napisał też). Myślałem dodać jeszcze dwa albo trzy kawałki, celem osiągnięcia wprost bezprzykładnej urody kompozycji, ale książka spuchła i bez nich. Tak oto machnąłem ręką na urodę, zwłaszcza że od niej – jak to pochopnie sugerują porzekadła – nie przybywa charakteru. Moje doświadczenie tego nie potwierdza. Wszystkie napisałem z powodów miłosnych, czyli dlatego, że byłem ich napisaniem zainteresowany.

Nurtują mnie dwie kwestie: Jeśli pisanie wychodzi lepiej, czy dowiadujemy się od niego więcej? Udane pisanie, tak by się wydawało, ma szansę podbudować to, za czym przepadamy. A jeśli piszemy polemicznie, więc też z pobudek miłosnych, potrafi skrócić arogancję czegoś, czego lubić się nie da, choćby nie wiem ile polubnych dekretów wydało na własny temat stosowne towarzystwo. Coś podbudować – owszem, podciąć czyjąś pewność siebie – też. Ale czy piszącemu pozwala dowiedzieć się więcej? I skąd niby miałoby się wiedzieć, że wyszło lepiej?

(fragment książki)