Emancypacje

Pierwsza wydana w Polsce praca Ernesto Laclau, na którą składają się eseje pisane w latach 91.-95. Książka stanowi kontynuację i rozwinięcie głównych wątków poprzedniej pracy E. Laclau (napisanej z C. Mouffe w 1985 r.) Hegemony and Socialist Strategy, będącej sztandarową pracą tzw. postmarksizmu. E. Laclau ustosunkowuje się w niej do najważniejszych wydarzeń polityki światowej z przełomu lat 80.-90. i poddaje je wnikliwej analizie filozoficznej. W pracy można odnaleźć wiele nawiązań do współczesnych nurtów teoretycznych, m.in. poststrukturalizmu, dekonstrukcjonizmu, pragmatyzmu, teorii dyskursu, z których autor często czerpie, ale i którym także nie szczędzi krytyki. Głównym problemem, jaki porusza E. Laclau, jest możliwość teoretycznego ujęcia współczesnych dążeń emancypacyjnych, będących zasadniczym przedmiotem refleksji klasycznej teorii politycznej. Zaproponowana przez E. Laclau koncepcja stara się unikać zarówno skrajności myślenia uniwersalistycznego (np. J. Habermas), jak i radykalnej krytyki wszelkiego uniwersalizmu, jaką można zaobserwować u postmodernistów.