Dno cekina

Wydane nakładem Fundacji im. Tymoteusza Karpowicza „-Dno cekina”- to druga książka poetycka Ewy Jarockiej, wrocławskiej poetki, uważanej za odkrycie poetyckie 2016 roku. Na książkę składa się czterdzieści dziewięć wierszy, w nowej u autorki poetyce, bliższej klasycznemu zapisowi. Znacznie bardziej aktywna jest też w niej rola czytelnika, stawianego w różnych sytuacjach i nakłanianego do reakcji, przede wszystkim etycznych. Wiersze w większości bazują na trudnościach i dylematach, z jakimi styka się ich autorka, prowadzą jednak do próby obiektywnego opisania współczesności.Osoba, a wręcz osoby mówiące w tych wierszach, pociągają nowym w polskiej poezji głosem, niepróbującym podrabiać nikogo z uznanych poetów, pełnym uroku, zaskakującym czytelnika czymś niebywale bezpośrednim. Zestaw emocji, serwowany tu czytelnikowi, jest bardzo szeroki, wręcz uderzający. Zestawianie osobistych problemów autorki z wielkimi problemami współczesnego świata w sposób tak bezpośredni i zaskakujący, powoduje u czytelnika wrażenie otwarcia okna w nieco już dusznym poetyckim światku. Pedofilia, bezdomność, konflikty zbrojne pojawiają się tu w nowych kontekstach. Czytelnik bywa tu czasami wręcz zmuszony do aktywnej próby dezintegracji własnego sposobu widzenia rzeczywistości. A wręcz musi jeszcze raz „-przerobić”- na własny użytek dylematy moralne i estetyczne, włącznie z kategoriami „-dobra”- i „-zła”-. „-Dno cekina”- to książka, w której jeszcze raz musimy się zmierzyć sami ze sobą. I to jest chyba jej największą wartością.Ewa Jarocka –- no to urodziła się. Mieszka, pracuje i pisze. Czasem rysuje. Także wiersze. Zazwyczaj o nieszczęściach. W tomie zatytułowanym „-Dno cekina”- zdarza się jej jednak być szczęśliwą. Być może tylko się zapomina. Od jej debiutu minął rok. Dlatego boi się, że urodzi się z tego coś złego. Wprawdzie w nowych wierszach nie rymuje i zdaniem jej pierwszych czytelników są one lepsze niż te z tomu o złych ludziach, wie, jak to już jest z tym nieszczęsnym człowiekiem. Nie ma dobrych ludzi. A szczególnie krytyków. Wszyscy są paskudni, gorsi niż śmierć. Niekoniecznie dlatego, że Ewa obawia się bliskości. Nie zawsze przecież wysyła sygnały: Nie zbliżać się. Gryzę. Gońcie się. Ewa bywa też miła. Szczególnie dla Wydawców. Jest wdzięczna, pozwala się głaskać, wyjawia Im swoje sekrety. Że „-Dno cekina”- to coś niemożliwego, chętnie zadedykowałaby temu swoje wiersze, ale to już było. Że „-Dno cekina”- to też próba zobaczenia głębi w tym, co płaskie, choć to akurat podsłuchała i powtarza. I choć jej Wydawcy to wiedzą, ale nie przyznają się do tego, bo są mili –- że żadna poetka (a tym bardziej poeta) przed nią nie zdradziła w wierszach rozmiaru swojego stanika. Daleko jej jednak do 75Z! Ewa nie planuje o tym ostatnim rozmawiać z obcymi. Nawet z tymi, którzy nie powstrzymają się w przyszłości od złośliwych komentarzy. Zatem „-Dno cekina”- to jej powrót. To drugi tom, którym chciałaby wszystko, a przede wszystkim to, by uszanowano jej potrzebę pamięci. Także o tym, co małe i śmieszne, jak sen o zającu. Jak jej pasja patrzenia na siebie w lustrze i podejrzewania księży o najgorsze. Tak już ma, że czasem włącza jej się paranoiczne myślenie. Myśli teraz, że obcy wytkną jej, że swoją wolność oddała diabłu, a nie poezji.