Wystawa „Czarna wiosna. Wokół wrocławskiej niezależnej sceny muzycznej lat 80.” poświęcona jest emocjom, jakie mogą zaistnieć w sytuacji represyjnej, zdeterminowanej przez system społeczno-polityczny. Emocjom, które wynikają z niepokoju, ale jednocześnie są wyrazem poszukiwań własnego potencjału w mierzeniu się z rzeczywistością. Jej tłem są lata 80. XX wieku, a punktem wyjścia muzyka z Wrocławia.
Wrocławska scena muzyczna z tamtego czasu jest zjawiskiem niejednorodnym. Jej początek sięga końca lat 70., kiedy powstają pierwsze punkrockowe grupy, niemniej to następna dekada przynosi różnorodność stylistyczną (punk, reggae, nowa fala), eksperymenty oraz działania łączące muzykę i sztukę. To wówczas, na pograniczu gatunków, zrodziła się żywa kultura, która stworzyła szersze alternatywne środowisko, będące symptomatycznym dla okresu schyłku epoki komunizmu w Polsce.
Sytuacja po 1981 roku – wydarzenia polityczne, niepokoje społeczne i kulturowe – wpłynęła na krystalizację działań alternatywnych odznaczających się nieufnością wobec istniejącego świata, kontestując jego instytucje. Sztuka i muzyka stały się energią, która scalała ludzi, kreowała więzi, manifestowała emancypację i bunt.
Wrocławska niezależna scena muzyczna lat 80. jest zjawiskiem, którego potencjał nie do końca został wykorzystany i opracowany. Być może jednym z powodów takiego stanu rzeczy jest trudne do zaszufladkowania zróżnicowanie stylów muzycznych jakie się na nią składały, jak również jej interdyscyplinarność związana z wchodzeniem w świat sztuk wizualnych. Kolejnym aspektem, który składa się na jej „niewidoczność” w powszechnej świadomości, to brak wydawnictw płytowych dokumentujących działalność twórców tamtego czasu.
Na wystawie prezentujemy materiały archiwalne, dokumentację fotograficzną, nagrania audio i filmowe związane z najważniejszymi zespołami i twórcami sceny. Zderzamy je z pracami artystów wizualnych debiutujących i działających w tamtym okresie, jak również twórcami młodszego pokolenia. W obrębie prezentacji ważny trzon stanowią obiekty z kolekcji Muzeum Współczesnego Wrocław oraz Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu.
Muzyka jest doskonałym pretekstem do zarysowania historii kształtującej się w realiach Polski w momencie gwałtownej transformacji ustrojowej – począwszy od karnawału solidarnościowej wolności, poprzez okres stanu wojennego determinującego działalność podziemną, a skończywszy na procesie zmierzającym ku zmianie systemu. Wszystkie te etapy odbiły się znacząco na rytmie życia artystycznego i postawach artystów wyrażających się bojkotem wobec wszelkiej władzy, bezprecedensową konsolidacją wokół działań niezależnych i sprzeciwem, który w konsekwencji przyjął formę karnawału. Wiele działań artystycznych z tamtego okresu zrodziło się na pograniczu plastyki i muzyki, a sama muzyka stała się wyrazem buntu pokolenia.
Wystawa w szerszym zakresie przygląda się latom 80. oraz relacji pomiędzy muzyką a sztuką. Niezależnie jednak od tego jest ona przede wszystkim doskonałą okazją do przywołania alternatywnego ruchu artystyczno-kulturowego Wrocławia.
